เป็นชื่อที่เขาไม่ค่อยให้ความสนใจในวาระแรก แต่ใครจะรู้ว่า ชื่อเดียวกันในศึกใหญ่หนหลังที่ทำให้เล่าปี่ต้องหนีตายอย่างกระเสือกกระสนและร่ำๆจะถึงวาระล่มสลายของจ๊กก๊ก..ชื่อนั้นคือ.. ‘ลกซุน’
ลกซุน หรือชื่อรองว่า "ป๋อเหยียน" แม่ทัพคนสำคัญอีกคนของง่อก๊ก ในวัยเด็กเขากำพร้าพ่อ และได้ใช้ชีวิตช่วงนั้น อยู่กับลุงชื่อว่าลกคัง ซึ่งเป็นเจ้าเมืองโลกั๋ง ภายหลังต้องอพยพไปลี้ลัยการเมืองที่กังตั๋ง ด้วยภัยจากอ้วนสุด

เมื่อเจริญวัยที่เหมาะสมกับการทำงาน ลกซุนได้รับราชการกับง่อก๊ก ไต่เต้าขึ้นมาจากขุนนางชั้นผู้น้อยในสังกัดของซุนกวน ในฝีไม้ลายมือที่บอกเล่าระหว่างบรรทัดนิยายอิงประวัติศาสตร์สามก๊ก ลกซุนเป็นบัณฑิตที่มีสติปัญญา ชำนาญเชี่ยวชาญในพิชัยสงคราม ทำให้ตัวเขานั้นมีผลงานในการปกครองและปราบโจร โดยได้รับการชื่ชมและชื่นชอบอย่างมากจากซุนกวน ถึงขนาดให้แต่งงานกับหลานสาวที่เป็นลูกซุนเซ็กพี่ชาย รวมทั้งเลื่อนตำแหน่งให้หลายครั้ง
0การศึกไม่หน่ายเล่ห์กล

ในการศึกชิงพิภพของเจ้า 3 แผ่นดินนั้น การเข้ายึดเกงจิ๋งเป็นหนึ่งในธุระทางทหารของกองทัพชาวเรือกังตั๋ง ติดแต่งเพียงว่า ขงเบ้งวางกลซ่อนอุบายหลายเล่ห์ ไม่ทำตามสัจจะที่ให้ไว้ในการคืนเมืองเกงจิ๋ว ตามสิทธิบำเหน็จศึกคราวผาแดงให้ซุนกวน และยิ่งมีกวนอู หัวหน้าขุนพล 5 เสือมาครองเมือง ยิ่งทำให้งานนี้ยากยิ่งกว่ายาก
แต่ด้วยการประสานกลยุทธ์ 2 วัย’ ลิบอง-ลกซุน’ ใช้อาการป่วยของแม่ทัพใหญ่เป็นแผน เปลี่ยนบัณฑิตหนุ่มผู้นอบน้อม ทำให้ชาติเสือหน้าแดง ประมาทคนหนุ่ม หยามคนแดนใต้ จึงชะล่าใจยกทหารรบโจโฉเต็มตัว จึงเสียเกงจิ๋วจากแผนเรือสินค้าปลอม พร้อมเสียหัวให้ซุนกวน

เด็กกว่าแล้วไง แผนงานรัดกุม เด็ดขาดก็พอ
ภายหลังการเสียกวนอู และการวิงวอนขึ้นครองราชย์ต่อพระเจ้าเหี้ยนเต้เพื่อรักษาราชวงศ์ฮั่น เล่าปี่ เป็นฮ่องเต้อย่างสมบูรณ์และเอาเรื่องส่วนตัวนำการแผ่นดิน ยกทัพ 70 หมื่นเข้าตีง่อก๊กเพื่อล้างแค้นให้ 2 พี่น้อง ทัพจ๊กไล่ตีฝ่าหักด่านเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จนราชสำนักง่อระส่ำระสาย แม่ทัพลิบองก็ลาลับไปแล้ว ส่งใครไปบัญชาการส่วนหน้าก็แพ้กลับมาตลอด จนในที่สุดภายใต้สถานการณ์กดดัน ซุนกวนยินยอมให้ลกซุน ขึ้นเป็นผู้บัญชาการกองทัพ ท่ามกลางการคัดค้านของข้าราชการทั้งกลาโหมและพลเรือน ด้วยเป็นคนหนุ่มไม่มีผลงานเด่นชัดมากมาย

เมื่อรับศึกเล่าปี่ ผู้บัญชาการใหญ่ลกซุน ก็เอาแต่ตั้งรับไม่ออกรบ จนเหล่าแม่ทัพนายกองทั้งหลายรุ่มร้อน เดือดดาล อยากประดาบกับทหารเล่าปี่ แต่ลกซุนสั่งเด็ดขาด ห้ามรบก่อนมีคำสั่ง ใครฝ่าฝืนตัดหัว จนทหารทั้งหลายต้องยอมอย่างอดทน

จนในที่สุด เมื่อเล่าปี่ชะล่าใจในความรู้และอวดประสบการณ์กร่ำศึกของตัวเอง เอากองทัพไปหลบแดดในศึกอิเหลง ลกซุนสั่งเผาค่ายเว้นค่าย ทัพใหญ่ของเจ้าจ๊กก๊ก ก็พินาศลงอย่างย่อยยับ เล่าปี่หนีตายอย่างทุลักทุเล เหลือทหารไม่กี่ร้อย และรู้สึกอายขายขี้หน้าขุนนาง จึงหนีไปเลียแผลที่เมืองเป๊กเต้ และเพื่อตอกย้ำความทรงจำว่า เด็กอมมือ ที่ตนได้ปรามาสก่อนทำศึกได้สร้างความฉิบหายให้ขนาดไหน และจากการทำศึกของเล่าปี่ครั้งนี้ ทำให้ทรัพยากรทุกอย่างของจ๊กก๊ก ต้องเสียไปโดยใช่เหตุเกือบทั้งหมด